Το μουσείο είναι ένας χώρος που διέπεται από δικούς του κώδικες και συμβάσεις οι οποίοι είναι άγνωστοι και πολλές φορές ακατανόητοι στο ευρύ κοινό. Έτσι σε πολλές των περιπτώσεων η ερμηνεία τους φαντάζει δύσκολη στα μάτια των επισκεπτών. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι ανάμεσά τους και εκπαιδευτικοί να δυσκολεύονται να «επικοινωνήσουν» με μουσειακούς χώρους (Τρούλη, 2005). Προβλήματα επικοινωνίας στους παραπάνω χώρους αντιμετωπίζουν και οι μαθητές εξαιτίας της αδυναμίας τους να κατανοήσουν τους αυστηρούς κανόνες λειτουργίας τους (Τρούλη, 2005).
Διέξοδο σε αυτή την πραγματικότητα δίνουν οι ξεναγήσεις καθώς και τα εκπαιδευτικά προγράμματα που προσφέρονται από τα διάφορα μουσεία.
Δημιουργείται όμως το ερώτημα :
Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και οι ξεναγήσεις βοηθούν τους μαθητές να έλθουν σε επαφή με τον πολιτισμό;
Πιστεύοντας ότι ο πολιτισμός δε διδάσκεται αλλά βιώνεται μέσα από δημιουργική αναζήτηση των μαθητών με τη βοήθεια του εκπαιδευτικού (Μαρκαντώνης,1994; Πλακίτση, 2005) θα επιχειρήσω να παρουσιάσω διδακτικές προσεγγίσεις οι οποίες εδράζονται στη βιωματική μάθηση καθιστώντας έτσι τους μουσειακούς χώρους «οικείους» σε μαθητές και εκπαιδευτικούς.
